Przy okazji odwiedzenia Sardynii, dowiedziałam się, że zajmuje ona zaszczytne miejsce wśród pięciu krajów należących do Niebieskich Stref (Blue Zones) rozmieszczonych na czterech kontynentach. Niebieskie Strefy to wyjątkowe miejsca, gdzie ludzie żyją nieprzeciętnie długo. I nie chodzi tutaj tylko o długość życia, ale też, o jakość. Bo cieszyć się jasnością umysłu, sprawnością fizyczną i ogólnym zdrowiem w wieku stu i nawet ponad stu lat, musisz przyznać, jest czymś wyjątkowym.
Lubię podsumowania i refleksje noworoczne. I pomimo, że mamy dopiero czerwiec, tak się składa, że kilka dni temu skończyłam 30 lat. Okrągła, piękna liczba, idealna, aby na moment zwolnić, wyciszyć umysł, i zastanowić się głęboko jak ostatnie 10 lat wpłynęło na to, kim jestem dzisiaj. Przy tej okazji stworzyłam listę lekcji, których uczyłam się przez ostatnie lata. Lekcji, które okazały się mieć znaczący wpływ na moje dotychczasowe życie i spojrzenie na siebie i szczęście. Bo kto nie chce być szczęśliwym? O co właściwie w życiu chodzi jak nie o szczęście?
Wiele razy słyszę od moich znajomych i ludzi, z którymi dane mi było pracować: „Masz niesamowitą pracę! Wymarzoną! Nie dość, że lekką to jeszcze robisz dokładnie to, co lubisz! Robisz sobie swoją jogę, a ludzie Ci jeszcze za to płacą. Nie dziwię się, że zawsze masz tyle energii”. Zazwyczaj w takich momentach uśmiecham się i nic nie odpowiadam. Pomimo, że rzeczywiście robię coś, co kocham, to tak zwane „za sceną”, z którego większość nie zdaje sobie sprawy skrywa kilka niedoskonałości, z którymi my, nauczyciele jogi, musimy się zmierzyć.
Huna to filozofia stworzona przez polinezyjskich Kahunów, starodawna, a jednak wciąż idealnie wpasowująca się w teraźniejszość. Kahuni czyli kapłanie i uzdrowiciele, którzy opracowali siedem podstawowych zasad Huny przekazywanych następnie z pokolenia na pokolenie. Zasady te miały w domyśle kształtować życie pełne miłości, pokoju i rozwoju wewnętrznego.
Najgorsze co możesz zrobić to nie angażować się i czekać, aż zrobi to druga strona. Dlatego jakiś czas temu postanowiłam stworzyć listę czynności, która będzie przypominać mi co mogę zrobić, aby osoba która pomimo, że jest daleko ode mnie, czuła jakbym była tuż obok. Bo przecież od tego są przyjeciele, prawda?
Mając ostatnio gorszy dzień sięgnęłam właśnie do takiej tablicy w nadziei na natchnienie do pracy i poprawę samopoczucia. Niestety mój umysł był na tyle zamknięty, że nie zadziałało. Dopiero na drugo dzień wpadło mi w ręce zabawne zdjęcie przedstawiające mojego chrześniaka. I wiecie co? Uśmiech pojawił się w sekundzie! I wtedy właśnie wpadłam na pomysł utworzenia tablicy składającej się z obrazów, które mnie bawią, które mnie śmieszą, które wywołują we mnie pozytywne odczucia.
Indie zaskakiwały mnie wielokrotnie. To, co wydawało mi się przesadzone lub nietypowe, okazywało się dla mieszkańców zupełnie normalne, a to co dla mnie było codziennością, dla mieszkańców Indii stanowiło coś wyjątkowego. Co w takiej sytuacji robię? Obserwuję, doświadczam, uczę się na tyle, na ile tylko mogę. A dzisiaj przedstawiam Wam kolejne „indyjskie nauki”, które wyniosłam z ponad miesięcznego pobytu w Rishikesh.
