Ostatnio nie było mnie tu trochę i to nie bez powodu. Przede mną wiele zmian. Dużo dzieje się obecnie w moim życiu, a ja potrzebowałam zrestartować umysł i ciało. W tym celu postanowiłam zapomnieć o istnieniu internetu (ograniczyłam sprawdzanie skrzynki mailowej do jednego razu dziennie i odpisywanie na najważniejsze wiadomości, oraz byłam dostępna pod telefonem) i wybrać się w miejsce, które pozwoli mi się wyciszyć, ukoi moje stresy i naładuje nową, pozytywną energią.
Pora, aby rozpocząć wyzwanie z wczesnym wstawaniem jest teraz idealna, ponieważ słońce wstaje jeszcze przed 5., zatem łatwiej nam przejść do codziennych czynności, kiedy za oknem już jasno. Codziennie dzień rozpoczyna się nieco później, dlatego warto teraz wyrobić sobie taki nawyk, aby później w miesiącach jesiennych i zimowych być już niejako „przyzwyczajonym” do wczesnego wstawania.
Sposobów na oczyszczanie jest bardzo wiele, nie polecam jednak stosowania tych drastycznych (zwłaszcza bez konsultacji z ekspertem), tym bardziej, jeśli wcześniej nie poddawaliśmy się jakiemukolwiek procesowi oczyszczania. W tym przypadku nie myśl nawet o głodówkach czy dietach jednoskładnikowych, bo możesz sobie tylko zaszkodzić.
Indie zaskakiwały mnie wielokrotnie. To, co wydawało mi się przesadzone lub nietypowe, okazywało się dla mieszkańców zupełnie normalne, a to co dla mnie było codziennością, dla mieszkańców Indii stanowiło coś wyjątkowego. Co w takiej sytuacji robię? Obserwuję, doświadczam, uczę się na tyle, na ile tylko mogę. A dzisiaj przedstawiam Wam kolejne „indyjskie nauki”, które wyniosłam z ponad miesięcznego pobytu w Rishikesh.
Jestem! To pierwsze słowo, które nasuwa mi się kiedy piszę ten artykuł. Świeżo po powrocie z ponad miesięcznej wyprawy do Indii, chce podzielić się z Wami moimi wrażeniami z tego jakże oryginalnego i ciekawego kraju. To nie był najłatwiejszy miesiąc. Mogłabym nawet zaryzykować i napisać, że był to jeden z najtrudniejszych okresów w moim życiu. Nie byłam na to wszystko gotowa. Zetknięcie z zupełnie odmienną kulturą, oderwanie od rodziny i przyjaciół, choroba, niezrozumienie, bezsilność. Do tego dużo nauki, pracy, praktyki. Ale jeszcze nie to było najtrudniejsze. Najtrudniejsze było skonfrontowanie moich wyobrażeń z tym, co naprawdę mnie spotkało. Jedno jest pewne: wracam silniejsza i jestem gotowa na więcej!
Jeśli odwiedzasz mojego bloga regularnie, z pewnością nie umknął Ci fakt, że dawno nie pojawił się na blogu żaden wpis. Bardzo popularna wymówka, jednak uwierz mi na słowo, że trudno jest mi ostatnio znaleźć chwilę, w której mogłabym w spokoju usiąść i napisać wartościowy wpis. Aktualnie w kraju, w którym jestem, obchodzone jest bardzo ważne Święto, a ja mam dzięki temu kilka wolnych godzin. Święto dość specyficzne, aczkolwiek bardzo radosne, bo wszędzie roznosi się dźwięk bębnów, a wszyscy wokół wyglądają tak samo – kolorowo!
Wielu biegaczy zaczyna interesować się jogą, gdyż ta zapewnić im ma porządne rozciągnięcie po treningu. U mnie było inaczej, ponieważ to joga była pierwsza, a bieganie przyszło nieco później. To co zauważyłam, to że te dwie dyscypliny wzajemnie się uzupełniają tworząc idealną kombinację dla naszego ciała i umysłu. Mocne nogi, tułów i ramiona, równowaga, skupienie oraz bycie tu i teraz – to wszystko co wyniosłam z praktyki jogi i biegania.
